şu anda içinde olduğum berbat ötesi durumdur. okuyanlar bir yol göstersin. belki çözüm burnumun ucundadır ama göremiyorumdur.
beş - altı ay önce üst katıma 30'lu yaşlarda bir kadının taşınmasıyla başladı her şey. kadın taşındığı hafta sürekli, kesintisiz, bitimsiz bir konuşma kulağıma gelmeye başladı. önceleri ( ilk bir hafta) fazla üstünde durmadım. ancak konuşmaları sürekli damlayan musluk gibi kulağıma geliyordu ve hepsini anlıyordum. net bir şekilde duyuyordum yani. birkaç hafta sonra benim için dayanılmaz bir hal almaya başladı bu durum. yöneticiyle konuştum, durumu anlattım ama pek umurunda olmadı, kadına ya söyledi ya söylemedi. birkaç hafta bekledim hiçbir şey değişmeyince tekrar yöneticiyle konuştum ve bu sefer iki haftalık bir süreç başladı. kadın sürekli annesiyle, yakınlarıyla telefonda vır vır vır konuşuyor ve sesi de yüksek desibelli, benim tün daireyi kaplıyor. en son yöneticiye çağır dedim, senin hakemliginde konuşalım. ben bekârım, kadın da bekâr ve kapısına gitmemim doğru olmayacağını düşündüm. neyse yönetici en son kendisi gitti. konuşmak istediğimi söylemiş ama kadın gelmediği gibi bana bir ton laf söylemiş. o kim oluyor falan...
medeni yollarla halledemedim ve huzur muzur kalmadı bende. alttan fırça sapıyla vurmaya başladım bu sefer. uzatmayacağım o yöntem de işe yaramadı ve üstüne hakaretler işittim. kadın lafta sözden, insanlıktan anlamayan bir hödüktü. ve ben 4 senelik evimden taşınma kararı aldım.
bulduğum ilk eve attım kendimi. giriş kat. ve bu sefer daha kötüsü oldu. yandan, üstten ve dışarıdan sürekli sesler geliyor. yan dairedeki ailenin her lafını işitiyorum. sürekli köpek havlamaları duyuyorum ve uyuyamıyorum.
tekrar taşındım şimdiki evime. en son kat dedim, tabii taşınma sürecim cok zorlu, külfetli ve zahmetli geçti. yine de son kat dedim, kimse oturmuyor birkaç aile var onlar da yaşlı insanlar merak etme dediler. neyse taşındım ama taşınmaz olaydım. şu anda psikolojim allak bullak olmuş durumda. delireceğim neredeyse. çünkü sabah, 7'de başlayıp aralıksız bakın abartmıyorum aralıksız söylenen bir kadın sesi içeriye doluyor. kuyunun dibinde gibi boğuk boğuk geliyor. bir yükseliyor bir alçalıyor, dalga dalga geliyor. ve benim zaten yıpranmış olan sinirlerim iyice çökmüş durumda. bu 4 ay içinde üçüncü evim. şu anda kulak tıkacıyla nispeten idare ediyorum ama huzurum yok. moralim sıfır. taşınmak falan her şey beni çok yıprattı. bana bir akıl verin, yol gösterin. burada kalmak istemiyorum, delireceğim yoksa ama gittiğim apartmanda da böyle bir şey başıma gelirse o zaman kafayı oynatırım. el imdad sayın yazarlar, el medet.
edit: ben yalnız yaşıyorum, sessiz yaşıyorum. akşamları genelde kitap okurum, veya kulaklığımla dizi - film izlerim. bu süreç içinde anksiyete başladı bende. göğsüm daralıyor ve o söylenme sesi kulağıma geldiği anda geriliyorum, soğuk terler döküyorum. tekrar taşınmam gerek. ama çok yoruldum, çok bunaldım arkadaşlar.
teşekkür editi: mesaj atan, önerilerde bulunan, durumuma empatiyle yaklaşan, başlık altında teselli veren, derttaşlık, haldeşlik eden herkese çok ama çok teşekkür ederim. çok iyi geldiniz. varolun. çünkü en yakınımdaki insanlar bile bu derdime üstünkörü yaklaştılar, ciddiye almadılar fazla. çeken biliyor gerçekten.
edit 3: açıkçası aynı veya benzer dertten muzdarip olan, çile çeken o kadar çok insan varmış ki... bir dokundum bin ah işittim gibi oldu. ama olsun, hepsini tek tek okuyorum ve elimden geldiğince cevap veriyorum. türkiye'de apartmanda yaşamak eğer sese, gürültüye karşı biraz duyarlıysanız daha doğrusu akşam evinize dinlenmek için, başka insanlardan ve dışarıdaki dünyadan izole olmak için geliyorsanız hayat tam bir cehenneme dönüşüyor. apartman duvarları ve katlar arası tavanlar kâğıt gibi. insanlarımızın da büyük çoğunluğu umursamaz. başka insanlar da var, sessiz olalım diyecek medeniyette değil.
çözüm önerileri:
- psikolojik destek, psikiyatrik yardım ve kaliteli kulak tıkaçları
- evde müzik vb dinle, izle önerisi geldi. ki bunu yapıyorum.
- iç ses izolasyonu
- mustakil ev
- sen de gürültü yap (!)
- zamanla alışırsın