aklıma bir askerlik anımı getiren efektif uyandırma biçimi.
kısa dönem askeriz. bir de jandarma karakolunda kolluk verdiler bize, nöbetçi çavuş kolluğu. bilmeyen arkadaşlar içi not; kolluk takan nöbetçi çavuş bir manada askerlerin sevk ve idaresinden sorumludur, bir nevi meydancı, bir nevi idari işler sorumlusudur o gün için. neyse ilk gün askeri uyandıracağım saat 5:30. girdim koğuşlara, ışıkları açıp "arkadaşlar günaydın" dedim. kısa dönemlerin çoğu ve en alt devreler uyandı. diğerleri uyanmıyor amk. tek tek dürtüyorum, kalkın arkadaşlar diyorum, naz yapıyor pezevenkler. neyse indim aşağıda astsubay kıdemli üsçavuş var karakol komutanı o gün, dedim komutanım asker uyanmıyor. ne demek uyanmıyor olm dedi? neyse taktı palayı aldı eline bir cop, yürüyoruz koğuşlara o önde ben arkada. o copla önce dolaplara sonra yatak demirlerine bir vurmaya başladı ki, amk çocuklarının ayağa kakıp yatağı düzeltmeleri 5 dakika almadı. döndü sonra bana, çavuş, dedi; türk askerini böyle uyandıracaksın. sen büyük şehirden gelmiş adamsın bunları bugün günaydın diye uyandırırsan yarın öpücük isterler uyanmaya. sen sen ol bundan sonra böyle uyandır bunları dedi. emredersiniz komutanım dedim ben de.