en önemlisi sağlık herhalde ve de insanın psikolojisi. bir de benim için sütyen giyememekti sanırım, o kısma geleceğim. ben de paylaşayım hikayemi o halde.
hiçbir zaman öyle 34 beden kadınlardan olmadım ta lise zamanımdan beri. çok şişman da olmadım, normaldim, etim sıkıydı kollarım ve bacaklarım spor kaynaklı kaslıydı. ama hep bir göbeğim vardı. sonra üniversitede polikistik over olduğumu öğrendim ve yaklaşık 1 buçuk, 2 sene doğum kontrol hapı kullandım. lisede başlamıştı zannediyorum ki çünkü her sene 1 kilo alarak devam ettim üniversitede de.
1 kilo belki size çok görünmeyecek ama benim boyumda biri için (1.52) cidden çok. normal bir insanın 5 kilosuna denk geliyor herhalde. neyse. sonra 3. sınfta iken artık daha önce hiç görmediğim kilolardaydım. sonra staja gittim ve orada zayıflayacağımdan emindim çünkü kendimce düzgün besleniyordum ve her gün 10 kmden fazla yol yürüyordum. eve döndüğümde ise annemler ben de hiçbir zayıflama etkisi göremediklerini söylediler.
annem o sıralar için bana yanakların patlatacakmış gibi görünüyordu diyor şimdilerde. ah bu arada stajda filan asla sütyen giymedim. ama bu durum okulda başlamıştı. kilo aldıkça haliyle göğüs ve göbek çevresi de genişliyor. ve bir yerden sonra o sütyenler o kadar rahatsız etmeye başladı ki takmamaya karar verdim. asla kilo aldığımı ve şişmanladığımı kabul etmediğim dönemlerdi.
uzunca bir süre de etmedim zaten. normal pantolonlarıma giremiyordum. t-shirtlerimin hiçbiri olmuyordu. önceden s giyinirken m ve l'ye doğru ilerlemiştim. ama asla şişmanladığımı kabul etmiyordum.
sanırım fark ettiğim zaman bir sorun olduğunu stajdan döndükten sonraydı. okul açılana kadar biraz boş vaktim vardı ve evde ben tek olunca yemek yapmaya üşeniyorum ve yemiyorum bir şeyler genelde. evde boş boş otururken ve yemek yemezken bile kilo aldığımı hissetmeye başladım sonra. ve diyetisyene gitmeye karar verdim. stajda düzenli ve düzgün beslenmiştim, spor yapmıştım olmamıştı. aç kalmıştım olmamıştı çünkü.
diyestisyene gitmeye karar verdikten sonra ailemle kısa bir tatil yaptık ve ben nasıl olsa diyetisyene gideceğim ve yiyemeyeceğim diyerek her öğün makarna ve patates yedim. 1 haftada 3 kilo filan aldım herhalde bu yüzden.
diyetisyen başlamadan önce kan testi istedi ve bir endokrin doktoruna gittim. orada öğrendim ki insülin direncim varmış meğerse acil kilo vermezsem şeker hastalığına doğru gidecekmişim. insülin direnci, kilo ve polikistik over zaten bir döngü içindeler; biri artınca diğerini artırıyor, onun artışı öbürünü artırıyor. asla içinden çıkamadığın bir döngü.
diyestisyene gittiğimde başlangıç kilom 66 idi (hatırlatma boy 1.52). inanılmaz güvenliydim yapabileceğime ki bu değişiklik sanırım mecbur olduğum için oldu. çünkü önceden hep etim sıkı benim diyet yapsam da kilo veremem diye düşünüyordum. ama o kapıdan girerken yapacağıma emindim. yaptım da ilk 2 haftada 3 kilo verdim. sonra bu hız azaldı tabii ama düzenli vermeye devam ediyorum.
sadece bir iki hafta hiç dikkat etmedim, 55e düşünce. çook uzun süredir görmediğim kiloydu çünkü bu. ve direkt 2 kilo aldım. diyetisyende ağladığım tek zamandı. bana onca emeğin var yapma dedikten sonra. hemen ardından ise her şeyimi saat kurarak yemeye başladım ve sonraki 2 haftada 2 buçuk kilo verdim.
şimdi 53,5 filanım herhalde. ama çok mutluyum. aynaya bakınca mutlu oluyorum. yüzüm güzel görünmeye başladı yeniden. ve sanki ben mutlu oldukça kilolar daha hızlı gidiyormuş gibi hissediyorum. hareket edemiyordum, rahat yürüyemiyordum, nefes nefes kalıyordum. korkunç zamanlardı.
diyetisyene ilk başladığımda hedefimiz 50-51 kg arasıydı. ama ben geçen gün o ilk başlamadan önceki şişman hallerimin fotoğraflarına baktım. fark etmemiştim ama o tatilde cidden ben ben olmaktan çıkmışım. her fotoğrafta kendim için korktum. bir daha asla öyle olmak istemiyorum diye düşündüm. sağlıksız ve mutsuzdum çünkü. o fotoğraflara baktıktan sonra kendi kendime hedefimi 48kg'a çektim. diyetisyenle konuşmam gerek tabii bunu önce ama hedefimin daha uzak olmasını ve daha çok azmetmeyi istiyorum.
yapabileceğimi biliyorum çünkü. mutsuzdum ve bozuk psikoloji beni her açıdan kötü etkiliyordu. kiloluydum, hareket edemiyordum rahatça oturamıyordum. şimdi epey zayıfladım ve görenler fark ediyorlar. en önemlisi ise sanırım kendime biraz güven duymaya başladım. özgüvenim hiç yoktu, yavaş yavaş oluşturuyorum gibi.
buraya kadar kimsenin okuyacağını sanmıyorum ama yazmak istedim yine de. hava atmak için değil kesinlikle. belki biri okursa azmederse olur diye. yazım hatam olduysa affola, telefondan yazdım.
kilo vermek için gerekli motivasyon kaynağı
-
-
bir adet sizi her gördüğü yerde "koca götlü" diyen yavşak arkadaş.