bir film veya dizide savaş sahnesi gördüğümde, ne bileyim tarihteki bir meydan muhaberesini okuduğumda ve düşündüğümde aklıma hep bu geliyor. yani neredeyse hiçbir zaman bir savaş kahramanı olarak düşünmedim kendimi. böyle savaş meydanında, kılıçlar konuşurken, öldüm ben şeklinde kendimi bir takım cesetlerin yanına attığımı hayal ederim. hep teorilerim bunu geliştirmek üzerinedir. hayalgücüm her zaman bu zor durumdan nasıl çıkacağımı hesaplar.
mesela savaş sonrası ölüler kontrol edilir veya kimse kalmasın diye hepsi yakılacaktır düşüncesini kendime kısıt koyarak, uygun bir anda nasıl tüyebileceğimi kurarım kafamda. ne bileyim beni görüp peşime düştüklerini varsayarak paraşütle yardan atladığımı düşünürüm sonrasında. tabii paraşütü de icat etmişim yani. bir yerlere sıkıştırmışım, bir şeyler yapmışım.
rüyalarımda bile böyle. hiçbir zaman kalıp savaştığımı, çatıştığımı hayal etmedim. en güzel nasıl tüyülür hep buna kafayı yordum. bu da öyle bir anımdır.