2.5 aylık kızımla her allah'ın günü hayat çok güzelmiş lan diye kendi kendime söylenirken uyanıyorum. yüzümde aptal bir gülümseme beliriyor. içimde kelebekler uçuşuyor göz göze geldiğimizde.
mesela dün sabah şakımasıyla uyandım adeta. şu ara sesini keşfediyor. sabah sabah minik yaban mersinimin sesiyle uyanmak, bana gülümsediğini görmek… lan o da beni seviyor diye mutlu olmak…
hayatın çok güzel olduğunun anlaşıldığı anlar
-
-
saç bakımı için gittiğim kuaförün "ne güzel ve gür saçlarınız var, lütfen çok işlem görmesin" demesi.
çok mu yüzeysel geldi?
çok değil dört sene önce saçları kemoterapiden dökülen biri olarak bundan daha büyük "küçük" mutluluk olamaz.
hayatın soğuk gerçeklerini bilerek yine de küçük insanlara fazla anlam yüklememiz bizi mutsuz kılıyor sadece
debe editi: destek mesajlarınız beni çok duygulandırdı. şu an gayet iyiyim, ne kadar olumsuzluk yaşasam da otuz yaşından sonra hayata güzel bakmayı öğrendim.
lütfen duyuralım (bkz: minik gülce için yardım kampanyası)