yüksek lisans tezim için röportaj teklifimi geri çevirmemiş ve beni evinde ağırlamış istanbul beyefendisi, sinema tarihçisi, insan gibi insan. yaklaşık bir saatlik görüşmemizde asistanıyla birlikte o yaşına rağmen beni kapıda karşılamış ve uğurlamıştı. kayıt cihazını açtım ve başladı konuşmaya, o konuşurken ben beyoğlu'ndaki ilk sinema gösterimini onunla birlikte izliyor, büyük yangında yanan ve kopyaları olmayan binlerce türk filmi için onunla birlikte üzülüyordum. cihangir'de bir apartman katında az biraz denizi gören odasında o konuşurken bir yandan da odasını hafızama kazımaya çalıyordum; alelade bir oda değil türk sinema tarihi müzesiydi; afişler, kitaplar, plaketler, film setlerinden fotoğraflar, türkan şoray, fatma girik, tarık akan, ayhan ışık ve daha niceleri odanın her tarafındaydılar. zaman dursun da şurada biraz daha kalayım diye iç geçiriyordum. röportaj bittiğinde teşekkürlerimi sunup müsaade istedim, "müsaade sizin, ben teşekkür ederim" dedi, bunun diyen insan giovanni'ydi, sevdiklerinin demesiyle co. duyduğum saygı ve sevginin sessizliğiyle kapıya doğru yönelirken odanın bir köşesine yığılmış çoğu siyah beyaz binlerce fotoğraf gözüme çarptı; hepsi tarih niteliğinde film setlerinden fotoğraflardı. eğilip bir tanesini aldım elime; türkan şoray'ın bir filminden kamera arkası fotoğrafı, dedim hocam bunlar çok kıymetli fotoğraflar, düzenlenip müzede sergilense keşke, o kapının önünde hayatım boyunca unutmayacağım sözüyle uğurladı beni: hayatta böyle şeylere önem vermedim ben, çünkü hayat dediğin şey o kadar da önemli değil.
uğurlar olsun giovanni.