buyrun bu vasat insan benim.
7 yıl küçük bir ilçede kendimi toplumdan izole ederek yaşadım. imrenilecek bir yanı yok, gerçekten çok boktan bir hayat. soğuk ve yalnızlık epey yol arkadaşı oldu bana.
herkese gülümse, herkesin isteklerine okey de, onu üzmeyeyim, buna kötü davranmayayım derken bütün muhabbetler aynı yere çıktı, herkes çekip gitti kendi hayatını yaşıyor. çok sıkıntılar yaşadım ama yansıtmamaya çalıştım.
daha sonra oradan ayrıldım.
şu anda görüştüğüm hiç kimse yok. bir arkadaşım var ama buluşup bir şeyler içelim diyor tam oturuyoruz ben şu çocuğu okuldan alayım, evden bir şeyler istediler ben kalkayım vs. muhabbetlerinden dolayı aramıyorum, aradığında da bakmıyorum telefona.
sokakta tanıdık birilerini gördüğümde görmezden geliyorum. çünkü muhabbetler sorular da klişeleşti. (naber, iyiyim, ne var ne yok, iyi sende ne var ne yok, nasıl gidiyor, iyi gidiyor, neyse görüşürüz allaha emanet bro)
samimiyet sıfır, klişe sorular klişe cevaplar. facebook'tan instagramdan beğeni atıyorum fotoğraflara ama hiçbirini beğenmiyorum.
maçta yanıma oturan adam emin olun sürekli görüştüğüm insanlardan daha samimi geliyor bana. maça dair yorumları, analizleri aynı ben.
hani bir söz vardır ya, hepinizden nefret ediyorum ama tek başımayken de canım sıkılıyor.
haberlere bakıyorum izlenilecek gibi değil. kadına şiddet, hayvanlara eziyet, pompalı tüfekle katledilen çocuklar, sağlık görevlilerine şiddet, tarihi eserlere yapılan saldırılar, toplumdaki kutuplaşmalar, iş kazaları, arazi kavgaları.
bugün bir de dürbünlü tüfekle parkta kuş avlayan bir deli gördüm haberlerde.
tam bir cinnet hali. sanırım 5-6 yaşlarındaki çocuklardan iyi arkadaş olur. onların arkadaşlığı daha saf daha hesapsız daha temiz.