nicedir idrakine vardığım ve ruhumun adeta çarmıha gerilmesine sebep olan durum.
öncelikle belirteyim; ateist bir insan değilim. bir yaratıcının var olduğuna inanıyorum. ama ne yazık ki, uzun bir zamandır, bir yaratıcının var olduğuna ve bizi imtihana tuttuğuna yönelik inançlarımı destekleyecek argümanları da bulamıyorum. daha doğrusu yeterli bul(a)mıyorum.
bu konuda tanrının varlığına inanan kişilerin, daha doğrusu bir tanrının var olduğuna ve yarattığı canlıları imtihana tuttuğuna inanan kişilerin genel argümanı şu: tanrı bizi yarattı çünkü her nasıl ki bir sanatçı sanatını göstermek ister tanrı da böyle istedi ve bizi yarattı. bizim onu bilmemizi istedi.
evet, ilk bakışta bu argüman çok mantıksız gelmiyor. ama tanrı denen, her şeye gücü yeten insanoğlunun zaaflarından, zamandan, mekandan münezzeh bir varlık düşününce, bu argüman da çok sönük kalıyor. yani tanrıyı basit bir varlığa, egosunu tatmin ihtiyacı hisseden basit bir sanatçıya, adeta bir şeylere gereksinim duyan bir basitliğe indirgemiyor muyuz? burada bir paradoks yok mu?
ya da eğer her şey zıttı ile kaim ise tanrının zıttı ne? zıttı yoksa tanrı nasıl var? gibi sorular insanın kafasına takılıyor.
içinden çıkamayınca da evrendeki var oluşuna bir anlam veremiyor insan. ve şairin dediği gibi "bu evrende var olmamızın geçerli rasyonel hiç bir sebebi yok" diyor. *
not: evrende var oluşun anlamını bulan imanlı suserlar varsa yeşillendirirse sevinirim. belki imanı zayıf bir insan olarak farkına varmam gereken şeyler vardır.
ateist arkadaşlar da eğer "yaratıcı yok ama evrende var olmamızın anlamı şudur vs." derse o da kabulümdür.
kurtarın beni bu çarmıhtan.