bunun olduğu yerde mutlaka bir evli kadın yalnızlığı da vardır.
yapayalnız ve bir şekilde alışkanlıktan, belki çocuk(lar) var diye, belki ev kredisi ödeniyor diye; bazen sırf konfor bozulmasın diye, (amaaann, şimdi kim ev arayacak, sıfırdan başlayacaksın; arabayı da evlendikten sonra aldın, mal paylaşımı filan mı olacak, yok ya, hayatta da yedirmezsin canım qashqai'ni kimselere, hem bir şekilde tıkır tıkır işleyen ve hijyenik bir evde yaşıyorsun, boşver bak dalgana), ailelere şirin gözükmek için, toplumun gözünde evli olmakla kazanılan ekstra statü için, arada sırada seks de yapabildiğin ve güvendiğin ev arkadaşından olmamak için, maddi olarak güçleri birleştirip daha rahat yaşamak için vs. vs. vs. türlü türlü sebeplerle bir arada kalınır.
hayat gayelerinin arasında artık "mutlu olmak" yoktur. aşk yoktur. tutku yoktur. eğlence yoktur. "comfort zone" vardır. bunu bozmamak için verilen ödünler vardır.
ta ki patlayana kadar. ha aman, öyle patlayana kadar dediysem, üç günde bir patlarsınız. üç günde bir ağzınızdan iğrenç sözler dökülür. ananızla babanızla öyle kavga etseniz, tahminen ananız babanız keser sizinle muhabbetini. ki zaten olması gereken de budur.
ha bir de sonra bu yalnızlığı doldurmaya çalışma durumları var. evlilikten de olmayayım, heyecanlı seksten de olmayayım derken, liseli ergen gibi gizli saklı iş çevirmeler, yakalandım mı yakalanır mıyım korkuları. bir de aşık maşık olursanız oh oh oh; cennet manzaralı cehennem çukurunuz hayırlı uğurlu olsun. çünkü aynı çatı altında yaşadığı insanla yalnızlığın en derini ve en çirkinine mahkum olmuş kadın/erkek egoca açtır ve aç kalan ego tehlikelidir.
durumdan bihaber bir bekar değilim. aynen bu yalnızlığı yaşadı benim *kocam senelerce. belki benim suçumdur bu bilemem. ama öte yandan ben de aynen onun kadar yalnızdım; bu da onun suçudur belki, bunu da bilemem. bekarlar evlenmeyenleri anlayamazlar, o kesin. ama evliler de boşananları anlamıyorlar. hiçbir yalnızlık, zombiye dönmüş evliliğin içindeki kadar soğuk ve çekilmez değil, inanın bana, bizzat oradaydım ben.