7 senelik evliyim, esimle birlikteliğimiz ise toplamda 10 seneye dayanıyor. kişisel deneyimlerimden yola çıkarak şunu söyleyebilirim ben dengeli sabit bir mutluluk hali yaşamadım, gerekli mi onu da bilmiyorum. bir an çok tatlısınız, bir sonraki an tartışırsınız. fikir ayrılıklarını bir seferinde içe atabilirsiniz,diğerinde yapamazsınız dökülürsünüz. bir gün işinizi kaybedersiniz, diğer gün ihale kazanırsınız.
örnekleri uzatmadan söylemek istediğim şeye gelirsek, olayları tek tek ele almayıp uzun vadede neler olmuş ona bakılması gerektiğini düşünürüm ben. kavga mı edildi, yatın uyuyun olayı kafanızda soğutun, sonra tekrar düşünürsünüz. fevri hareket etmek tehlikeli, çünkü ilişkiyi bitirmek kolay, ama bitmiş ilişkiyi tekrar başlatmak zor. saniyelik sabırlı davranışlar, kendini frenlemeler çok şey kurtarabilir.
sonuçta insan melek değil, hata yapar, kapris yapar, bunalıma girer. bu kabulle yola çıkıp karşınızdakinden ve ilişkinizden mükemmellik beklememek yerinde olur. filmlerde tontiş yaşlı çiftleri görüp özeniyorsanız siz de evlilik insanısınız azizim. ama o sahneler birer kesit, birer an. o tontiş yaşlı çift bile bir sonraki dakikada birbirine girebilir. kameraların o anları çekmiyor olması var olmadıkları anlamına gelmez. freninize basıp durun, durulun, tekrar tekrar düşünün. çünkü alternatifi çok kolay, dakikalık iş, çarp kapıyı çık, onu sonra yine yapmanız mümkün. bu sefer bi durun bakalım neler olacak.
uzun vadeli mutsuzluk varsa, ilişkiye göre 2 veya 10 senenizi teraziye koyduğunuzda evliliğin size getiridikleri az, götürdükleri fazlaysa, bitirme fikrine her zaman saygı duyarım, bazı durumlarda boşanmak en iyi çözüm olabilir.
son olarak, bunu yazan benim de yarın boşanmayacağım ne malum? formül aramayın, denge aramayın dostum, sürekli mutluluk aramayın, mükemmellik hiç aramayın lütfen. hayatın neresinde bunlar var ki?