1 ocak 2017, sabah 6:00. evlenmekten döndüğüm, 5 senemi geçirdiğim, ondan sonra kimse olmayacak diye düşündüğüm ve bana devamlı ağlayarak sana aşığım, benim ruh eşimsin diyen eski kız arkadaşım, ayrıldıktan 2 ay sonra sarhoş bir ses tonuyla "sevgilim var artık biliyor musun?" diye aramıştı mesela.
hayat böyle bir şey işte diyeceğim ama aslında mesele insanlar. bazen gerçekten böyle saçma şeyler yaşayabiliyorsunuz. mesele nasıl başa çıktığınız. (bu arada sonra özür diledi bu davranışı için ama benim için fark etmedi.)
o an üstüme kettle ile su dök gerçekten daha az canım yanardı. şimdi ise düşününce komik geliyor. arada eski anılarım diye arkadaşlarıma anlatıyorum. o günden sonra duyduğum ya da gördüğüm hiç bir şey canımı sıkmadı. genelde komik geldi. aslında bu olay bile trajikomikti.
düşünüyorum da gerçekten ben bunu düşmanıma yapmazdım. o yüzden hep derim. "ayrıldığınız kadın, sizin en azılı düşmanınızdır. acımayın." sonraki hiç bir kadına bana zarar vermek istediğinde acımadım, hep kazandım.
ne oluyor? sonra kötü bir şey yaşadığınızda ben neler gördüm oluyorsunuz. pek umurunuzda olmuyor, çoğunlukla da o şansı vermiyorsunuz. gerçi ben yine hakedene bir şans veriyorum. ama sadece "bir şans". her kadının bir hata şansı var.*
fon: nilipek - sabah