mecidiyeköy'de binalar iç içe, evde öksürsen karşı binadaki komşun duyabilir.
oradaki evime ilk taşındığımda mutfağıma sık dokunmamış hasır bir stor takmıştım.
sanıyordum ki dışarıdan içerisi görünmüyor. görünüyormuş.
banyom tam mutfağın, mutfak da bir mühendislik şirketinin karşısındaydı.
banyoda kurulandıktan sonra çıplak çıkardım, mutfakta bir kahve yapar, sigaramı yakar ve öyle banyoya girip yüzüme ve vücuduma krem sürer, saçlarımı tarar, kuruturdum. yalnız yaşadığım için kapı kapatma huyum da yoktu.
yani banyo ve mutfakta ne yapsam karşı binadan görülürmüş.
bir gün mutfak ve banyonun ışığı yanarken mutfak balkona çıkıp çamaşır asarken aslında içerisinin kabak gibi göründüğünü, sırf içerisinin değil götümün başımın da kabak gibi göründüğünü anladım.
arkamı dönüp baktığımda mühendislik şirketinin tüm erkek çalışanları kendi mutfaklarından, ellerinde kahve kupaları ve bazısı sigaralarla ben izlediklerini gördüm.
yüzlerinde bir mutluluk ve bir beklenti vardı.
o an hem aydınlandım, hem şimşekler çaktı ve yıldırımlar tam beynimin ortasına düştü. iki seçeneğim vardı, ya o an balkonda soyunup bunları mı görmek istiyorsunuz diyerek cicikleri sallayıp işi iyice pişkinliğe vurmak ya da içeri girip saklanıp ölmeyi dilemek.
ikincisini tercih ettim.
ama ölmedim, hayat devam etti, skimden aşaa gibi laflarla kendimi avutarak koçtaş'a koşup kalın perdeler aldım, hasır storun üzerine taktım ve show'a bir son verdim.
(beni seyredenlere sesleniyorum, biriniz bile burayı okuyorsa, diğerlerine de söyle:
bilerek yapmadım, çok utandım ve o eski vücuttan eser yok lan artık.)