"bakalım o seninle yaşamak istiyor mu" cümlesiyle gönlüme taht kurmuş önermedir.
valla isterseniz bunu benim köpeğime sorabilirsiniz. çünkü kıçımdan pek ayrılmıyor kendisi. ayrıca bu soru şuna kadar götürür
(bkz: çocuk doğurmanın canilik olması)
sordunuz mu o çocuk doğmak istiyor mu, sizinle yaşamak istiyor mu?
yazılanların kötü niyet taşımadığını biliyorum ama artık gerçekten bu tezler çok yorucu olmaya başladı. denizin dibine bile beton döken insan ırkı artık şunu kabul etmeli; evcilleşmiş hayvanların doğası insana yakın olmak. dışarıda bir sokak köpeği sevmiş olsanız bunu bilirsiniz zaten. sokağa çıktığımda daha önce görmediğim köpekler üzerime atlıyor, kediler ayaklarıma sürtünüyor. sadece seveyim diye. hatta evime girmek için kapımı tırmalayan köpeklerin sayısı da az değil.
sonuç: evet efendim, güzel sevdiğiniz sürece o hayvanlar sizinle yaşamak istiyor. e ben de istiyorum. neden cani olayım madem?