doktorluğu bırakmak

  • bir acil tip asistani olarak benim de zaman zaman dusundugum seydir. biraktiktan sonra ne is yapacagimi bir bilsem hemen birakirim. bu meslek benim diger butun ozelliklerimi de aldi goturdu benden. duz bi insan oldum. istemiyorum doktorluk yapmak. hele bu ulkede yapmayi hic istemiyorum.

    bankaya gidip 30 kisi sira bekleyen insanlar hastanede 2. sirada olmaya dayanamiyor. pandemi var diye kargonun kapisinda bekleyip iceriye dalmayan insanlar sulalece toplanip acil monitorize alana, acil covid alanina hasta ziyaretine gelip paldir kuldur iceri daliyor. disari cikmalarini soylediginiz zaman da bir ton kufur hakaret. kimseyi azarlamam, kimseye bagirmam cagirmam isimi yaparim yapabildigim en iyi sekilde. karadenizde bir universitede acil asistaniyim 2.5 senedir bir tane cimerden sikayet almadim. ne kadar sabirli ve saygili davrandigimi az cok anlayin diye soyledim. bu insanlara yaranilmaz. bu insanlar bazi seyleri gercekten haketmiyor.

    neymis 10k maas aliyormusuz. ev kira, arabanin 3 sene daha kredisi var. gecen yil zamsiz fiyatlardan almistik. dugun dernek borclari ayrica duruyor. merak edenlere soyleyeyim esim doktor degil.

    neymis havamiz o bicimmis. oyle ornekler veririm ki insanligindan utanirsin. son zamanlarda belki de en deger verilmeyen, en it kopek muamelesi cekilen meslek grubuyuzdur. alaninda isim yapmis, bir elin parmagini gecmeyecek unlu doktorlar gibi degiliz yuzde 99umuz.

    daha yeni nobetten cikip eve geldim. bu yazdiklarim daha uzar gider. bu yazdiklarimin aksini iddia edecek olanin cidden kalbini kirarim.

    edit: guzel mesajlariniz icin hepinize cok tesekkur ederim.