türkiye'de normaldir.
bir arkadaşım ekolünden örnekle pekiştirmek isterim;
"geçenlerde bir arkadaşım bir bayanla tanıştırdı;
-ben doktor nihal,
diyerek elini uzatmıştı.
sıradan bir kafeydi işte; hastane değil, ya da muayenehane falan da değil. ben de hasta değildim zaten."
tıp fakültelerinin zorunlu derslerinden olsa gerek bu. hani kalp krizi falan geçirirsek şükür ki ortamda dr. olduğunu bildiğimiz biri var işte.
bu ülkenin genlerinde var kompleks; avukatı da böyle, mühendisi de, memuru da.
velisi olduğu öğrencinin öğretmenini ararken "- ben avukat zırto, dr. pırto, sayın zamazingo" sözcükleri ile telefon açan insan dolu bu diyarlar.
sahibinden.com'da iletişim bilgilerini verirken kendini "bilmem kim bey" diye yazan armut dolu buralar.
ben artık yadırgamıyorum ve bu tipleri görünce sessizce oradan uzaklaşıyorum.
düzeltme.
ben ortaokul terk olduğum için kıskanıyorum böyle meslek sahiplerini , değil mi sığır kardeş?
son olarak;
ya arkadaş mesleğini ego tatmini için kullanmayı haklı gören, bunu normalleştiren adamla ne konuşup ne paylaşacaksın? bildiğin vakit kaybı.
emre kongar'ın dediği gibi cehaletin bu kadarı ancak eğitimle olur.