boşanmamış aile çocuğuyum.
annemle babam, birbirlerine yapabilecekleri her şeyi yaptılar.
küfür, aşağılama, dayak, parasız bırakma...
mutsuzluktan ölüyorlardı. ama boşanmadılar. ne olursa olsun boşanmadılar.
sorunlarının çözümü için psikolog yardımı gibi yöntemlere de başvurmadılar.
çocukluğumun önemli bir kısmında kendimi acımasızca savaşan iki tarafın arasındaki cephede hissettim.
üstüne, sonradan annem, bütün bunlara bizim için katlandığı gibi bir efsaneyle manevi avantaj elde etmeye kalktı. bedel istedi.
boşanmış olmalarını dilerdim.
ilk entrydeki arkadaş şiddetle yanılıyor.
mutsuz ve boşanmamış ailelerin çocukları, içlerindeki kara bulutları, öfkeyi gizlemeyi de öğrenmiş oluyorlar. onlarda görememenizin sebebi bu. sağlıklı olmaları değil. aksine daha tehlikeli. şükredin eğer çevrenizde boşanmış aile çocukları varsa.
onlar oldukları gibi görünmeyi başarmak için gerekli en önemli altyapıya sahipler.
sorunları görmeye alışkın olmadığınız için henüz algılayamıyorsunuz ama doğru olan onların tarzı.
onların yerinde olabilmeyi ne kadar istediğimi bilemezsiniz.
edit: başlığı açan arkadaş silmiş entrysini.