geçen sene fatih akın’ın sinema benim memleketim isimli kitabını okurken bol bol ne enteresan ve özgür ruhlu olduğunu bana düşündüren adam olmuştu. sette sürekli sarhoşmuş ve birkaç kere fatih akın’la yumruk yumruğa kavga etmişler, hatta kendisi akın’a sandalye fırlatmış. filmi izleyince oynadığı karakteri öyle iyi oynadığını görmüştüm ki adam aslında metod oyunculuğunun dibini sergiliyormuş diyerek saygı duymuştum.
bir hatırladığım da almanya’da yakın geçmişte sokakta yatıyor olduğuydu. gazetecilerin sorusuna “bir problem yok, gayet iyiyim. bir yerden para bekliyorum.” cevabı verecek kadar absürt bir adamdı.
ben gözümde çıkan arpacıktan panik atak üreten insanım, böyle dünyayı kıçına sallamadan yaşayıp gidenlere ince ve sessiz saygı duymuşumdur hep.
kendisine de aynı saygıyı duyuyorum.