en zoru özlem.
11 yıl oldu annem göçeli. her bir mimiğini, gülüşünü, kahkasını, hareketini hatırlıyorum. video oynatır gibi birlikte olan anılarımızı hep gözümde canlandırıyorum. ama sesi, sesi yok. ne yaptımsa onu hafızamdan bulup çıkaramıyorum. sesi kayboldu.
hani burnunun direği sızlar ya… az bile söylemişler. ciğerin sızlıyor.
birini çok özlemek
-
-
bir yerde fotoğrafını, ismini görünce "sen ne güzel insansın be, olmasaydı sonumuz böyle..." demektir kendi kendine.