"içgüdülerimiz olmasa kimse kötü, çıkarlarımız olmasa kimse iyi olmazdi"
emre yılmaz
insanlar kötü ve iyi diye ikiye ayrılmaz. insanlar, kötü ve iyiden mürekkeptir. herkesin içinde hepsi var. oransal dağılım değişiyor sadece. ki o da hububat borsasi gibi, günden güne bile farkeder.
çünkü insan akan bir deredir.
hepimiz birilerinin "saf iyi"si, başka birilerinin "saf kötü"süyüz. kurtardiklarimiz var, mahvettiklerimiz de var.
çok düalizm annecim.
insan arada kötü olmasa, kavramsal olarak iyilik de boşa düşer. sıfır noktasında iyi, artık iyi degildir. sıfırdır.
bir erdem olmaktan çıkar.
tanrı belki insani bilinmekliğini istediği için yaratmış.
ama şeytanı, kesinlikle iyiliğe dair egosundan dolayı yaratmış.
çünkü her şey zittiyla kaimdir dostlar. şeytan olmasaydı tanrı "iyi" olamazdı.
kotuluklerimiz olmasa, iyiliklerimiz olamazdı.
üstelik bu trafikteki 8'de 1 kusurluluk defaultu gibi bisey.
bazen dünya üzerinde kapladigin hacim bile birilerine kötülüktür. her şeyi engellesen, (kasıtsız da olsa) sebep olduğun felaketleri engelleme opsiyonun yok.
bazen sadece kendin olursun, ve birileri "bana bu kötülüğü neden yaptı" diye düşünür senin hakkında...
sen konunun farkında bile değilsindir halbuki
bir insan neden kötü olur
-
-
empati kuramadığı için her kötü hareketin altında empati yapmamak yatıyor. bir davranışı gerçekleştirmeden önce lütfen empati yapın.
-
bazilari yatkindir.
sonradan kotu olmaktan bahsediyoruz degil mi? baslik konusu buysa gireyim hemen.
ben bunu denedim.
iyi olmaktan, iyi davranmaktan, kibar, anlayisli ve empati yapabilen bir insan olmaktan ve buna karsilik bazen bir guler yuz bile gorememekten yorulmustum. bunlar belki cok basit gorunuyor ama bazen insan gercekten bunaliyor.
cok bunaldigim bir gun ben de umursamaz olacagim diye karar almistim. insanlari umursamamak, onlara guler yuzlu davranmamak, onlar hissetmeyecek bile olsalar iyiliklerini dusunmemek de benim icin 'kotu olmak' anlamina geliyor. ben bu sekilde kotu olmaya karar vermistim. ama basaramamistim. yanindan bile gecememistim. bu karari o kadar kotu bir ruh halinde almistim ki, yapabilecegim konusunda kendime cok da guvenmistim o an. ama yapamadim tabii. bunu isteyerek yapamayacagimi ilk kez deneyimledim. yakin zamanda yasadim bunu.
simdi ise, yapamayacagimi da bilmem gerekirdi diye dusunuyorum. ciddi bir psikolojik veya norolojik hastalik gecirirsem, yani ben, ben olmazsam artik, ancak o zaman -ki o da "belki"- kotuye donusebilirim.
bir insan sonradan kotu olmaz; kotulesecek sekilde yetismis olabilir, burada yetistiren kisi kendisi veya bir baskasidir. toplum, kultur de olabilir. belki genleridir. yani, kisiliginin olustugu donemde yasadiklari, maruz kaldiklari onu bu konuda sekillendirebilir. ama bir anda kotu olunmaz. kotu insan, iyi gibi gorunebilir -ki biz buna "sonradan kotu oldu" diyoruz- ama iyi insan "kotu gibi" bile olamaz. ben bunu yasadim, gordum.
yani nedeni; zaten kotu olmasi, buna yatkin olmasidir diye dusunuyorum. sacma sapan deneyimlerimden yola cikarak.
cok atarli ve dengesiz bir entry oldu... nalet olsun!
edit: iyi bir insan oldugumu dusunmem hakkinda yazma ozgurlugune sahip oldugumu dusunuyorum. bu kadar.