çaresiz hissettiğim anlar oluyor benim bazen. çaresizseniz çare sizsiniz diyen abiyi arıyor gözüm, ölmüş.
sevdiğim insanların ölecek olduğunu düşünüyorum, ölenleri asla göremeyeceğimi. benim de öleceğimi sonra. ölünce hiç konuşamayacağımı mesela. bu çok tuhaf değil mi? bence ben yine de konuşurum. konuşmazsam çok sıkılırım zaten. neyse.
birden bir anlamsızlaşıyor her şey. size de öyle olmuyor mu? düşünsenize evinize bir sürü insan gelmiş. oturuyorlar. içlerinden birisi bir ayran daha alabilir miyim diyor. birisi iyi adamdı rahmetli diyor. sonra dedemin hafızlığından bahsediyor akrabalarımdan birisi. bana lan deden hafızdı sen bi tipine bak demek istiyor sanırım.
çocuklar hiçbir şey yokmuş gibi oradan oraya koşuyor. kadının biri susun diyor bak amca kuran okuyor. amca kuran okuyor. ben hiç anlamıyorum söylediklerini.
gelen herkes omzuma dokunuyor. ellerini yüzüme koyuyor bazı amcalar. gelen gitmiyor. evde sürekli büyüyen bir kalabalık. sürekli çoğalıyorlar efendim durduramıyoruz. anneme bakıyorum ne zaman gidecekler diye. annem bana bakmıyor. annem epey boş bakıyor, gözünün biri sönmüş. çıkmak istiyorum. oturduğum yerden kalkıp dışarı çıkmak ama sarılmışım insanlar tarafından, çevrelenmişim.
herkes bana bakıyor. benim söyleyecek bir şeyim yok aslında. ne diyeyim yani.
sigara içsem herkes sigara içecek diye korkuyorum, zaten annem üzülür. elime ayağıma bakıyorlar gibi. hep yüzüme bakıyorlar gibi.
benim burada ne işim var sahiden, beni alın. (gözleri aynı babası)