yollar bombos. kimse yok. sanirim tek basima dünyayi kurtarmaya gidiyorum.
arife günü çalışmak
-
-
biri de benim.
istanbul gibi karmaşanın hüküm sürdüğü bir şehirde metrolar çok sakindi.
2 aktarma yaptığım yolculuğun tamamında oturarak gittim ve bu bir ilk.
şimdi ise geldim ve kapıda sap gibi bekliyorum. çünkü kimse gelmemiş ve anahtarım yok.
edit: 20 dakikalık gecikmeyle geldiler. şimdi yarım gün çalışıp dünyayı kurtarabiliriz. -
trafik olmayacağı için evden kafam rahat çıktım bi kere. yollar bomboş, yavaş yavaş sürdüm arabamı. köprüye geldim, beleş. açtım camları, mis gibi boğaz havası. 15 dk'da işyerindeydim. otopark bomboş. aldım kahvemi, serin serin oturuyorum bahçede. hayat dediğin, çalışmak dediğin böyle olmalı dedim içimden. böyle üretken olabilir insan. her sabah stres içinde işe gelip akşam trafiğini düşünerek nasıl verimli olabilir ki insan zaten. her gün öyle olmalı aslında dedim. bu hayat yaşanır, ama diğeri çekilmez dedim. sonra bana bu imkanı sağlayan işyerime dua ettim.
şaka lan şaka, evde yatmak gibisi var mı? patrona da kafam girsin.