fotoğrafını açmadım çünkü biliyorum ağlarım.
ben küçükken şehirlerarası bir yolculuk yapıyorduk. önümüze bir kedi çıktı. babam kediyi ezmemek için direksiyonu kırdı, kedi de arabayı görünce refleks olarak direksiyonu kırdığımız yere kaçtı. yani kedi refleks olarak kaçmasa ya da babam kediyi ezmemek için direksiyonu kırmamış olsa kedi kurtulacaktı. ama kediyi ezdik. üstünden geçtik. ezilirken çok kötü sesler çıktı, çıtır çıtır. ben yolculuk boyunca ağladım. annem de ağladı. babam da çok üzüldü. hiç konuşmadık yol boyu. hala o kedi aklıma gelince ağlamak geliyor içimden. hem de öyle bir iki damla gözyaşı değil o ezilirken çıkardığı sesi hatırladıkça hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum.
istemeden zarar verdiğimiz bir canlıya ben böyle üzülürken insanlar bile isteye nasıl zarar veriyorlar hiç anlamıyorum. geçen gün de bacaklarına asit dökülen bir köpek vardı. gerçekten nefret ediyorum hayvanlara zarar veren insanlardan. ya kendi halinde bir hayvancağız ya. sana ne zararı var? ne istiyorsun zavallıdan? bırak yaşasın. fotoğrafı açmadım ama acı çektirilen bütün hayvanlar için gözyaşlarım akmaya başladı bile :/
umarım bunu yapan caninin başına çok daha kötüsü gelir.