geçen hafta sonu evde yine varoluşsal kaygılarımın içinde bunalınca deniz kenarındaki parka çimlerde davar gibi yayılmaya karar verdim. hem belki aklıma 1-2 güzel söz, aforizma gelir de ortamlarda şeqlim olur sevinçle, "vööeeyyy" diye bağırarak çimlere uzandım yanımda muzlu sütümle. "biraz şu yana yatayım", "biraz bu yana yatayım", "muzlu süt bence ölümsüzlük iksiri", "meme mi len o?" diye diye zaman geçirdim. sonra parka anne, baba ve 2 küçük çocuklu bir aile geldi. piknik için eşyalarını almışlar, çocukların ellerinde birer uçurtma. hayran hayran bakıyorum, "ah ulan ah ne güzel bak şunlara, ben hala çimlere yayılıp sigara içiyorum" diye iç geçiriyorum. aile yerleşti 10-15 metre öteme. çocuklar uçurtmalarını aldılar, uçurmak için çabalıyorlar. ilk uçuran ablası oldu ve bunun güveniyle kardeşine "baaak ben uçurdum. sen uçuramadın çünkü salaksın" dedi. kardeşi de "sus be aptal" diye cevap verdi. normaldir, biz de kardeşimle böyle atışmalara girdik ara sıra. küçük kardeş uçuramamanın verdiği hırsla annesinin yanına gitti ve yardım istedi. annesi oflayıp poflasa da kalktı yardıma. bu sırada iki uçurtmanın ipleri birbirine dolandı ve düştüler. ondan o güzelim güneşli havada ağacın altına yayılanlar, top oynayanlar, sevgilisiyle sarılıp oynaşanlar v.s. tüm güzellikler gitti. bu aile resmen ortamdaki tüm pozitif enerjiyi emdiler, kara delik oluşturdular yemin ederim.
- anne sen embesil misin yaa?
+ sus gerizekalı!
- anne senin salaklığın yüzünden düştü uçurtma!
+ ne alakası var? mal mal konuşma bi boku beceremediğinden düştü!
- kına yak kıçına anne!
+ sus be pislik!
bu sırada bir de küçük kardeşin ablasının havalanmak üzere olan uçurtmasına top atıp düşürmesi var ki orada da yine anne ve iki çocuğu gibi değil de mahallede birbirine saldıran barzolar gibi davranan aile gerçekten 10 dakikada tüm günümün içine etti. ağzım açık en fazla 4 ve 6 yaşlarında olan iki kardeşin birbirlerine, annelerinin ise onlara nasıl davrandığını izliyordum. tam artık şoku atlatıp, "hey allaam" deyip geçecekken büyük kardeş babasına olanları şikayet etmeye gitti. hah dedim şimdi baba olaya el koyar da şu iğrenç aile tablosu son bulur ben de güzel hayallerime devam ederim.
- baba ya benim uçurtmamı düşürüyolar annemle kardeşim!
* hepiniz beceriksizsiniz bi boku yapamıyosunuz. aciz köpekler!
hasiktir! asıl barzo babaymış ya la. yaşar usta rolüne bürünüp aileyi toparlamasını umduğum adama bak. o an 4-5 metre ötemde neşeyle koşturan köpeğe baktım. şu aileden milyon kat daha sevgi doluydu yemin ederim. aciz köpeklermiş. niye lan? niye aile oldunuz? hadi oldunuz madem bu kadar öfke kontrolü olmayan, 3 kelimesinden 2'si hakaret olan varlıklarsınız niye çocuk doğurdunuz? o yavrucakların günahı neydi? ikisi de chucky gibi olmuş sayenizde. hamur gibi şekil alacağı yaşlarda böyle davranıp birer sosyopat yetiştirmeye ne hakkınız var lan? bir de kalkmışlar piknik yapmaya, uçurtma uçurmaya gelmişler. oturun madem evinizde birbirinize hakaret edin.
tüm bunların üstüne 6-7 senedir çocuk sahibi olmak için her yolu deneyen ama bir türlü başaramayan arkadaşım geldi, nasıl hevesliler oysa. bu psikopat ailedeki anne baba olmak için maddi manevi ne uğraş veriyorlar ama işte barzo bi adamla, dangoz bi anne hiç çekinmeden dakikalarca hakaret edebiliyorlar ufacık çocuklarına.
demem o ki bu ehliyet cidden şart bence. sokacaksın bi sınava bunları, yapamayınca da "siktir la bi boku beceremiyonuz" deyip sınav kağıdıyla kafalarına vuracaksın.
not: anne, baba sizi çok seviyorum. benim böyle olmamda sizin hiçbir payınız yok. siz çok uğraştınız da olmayınca olmuyor işte, kısmet.