bugün hazırladığım tiyatronun sunumu vardı. üç skeçten oluşan tiyatro eserinin iki skecini ben yazdım. birini de aziz nesin'in bir öyküsünden uyarladım.
çocuklar çok istediği için yaptığım bu etkinlikten devletin bana ödediği miktar toplam 800 lira falan. yani haftada 6 ek ders saati diyelim. ben ise haftada 10 saatten az çalıştığımı hiç hatırlamıyorum. harcadığım para da bunun yarısı falandır.
burada derdim para ağlaklığı yapmak falan değil. çocuklardan üçü tiyatroya çok yetenekli olduklarını keşfettiler. belki de hayat planlarını bunun üzerine oturtacaklar. her bir zerre emeğim devlete ve öğrencilerime helal olsun, lakin tembellikle itham edilmek cidden zoruma gidiyor.
bunları neden yazdım biliyor musunuz? yukarıdaki arkadaşın biri bizi yalnızca çomar yetiştirmekle itham etmiş. bütün sorunların kaynağı bizmişiz... bakın yiğitler. bu toplumdaki meslek gruplarının hangisini tutsak liyakatsizlik ve kokuşmuşluk akar. sadece öğretmenler böyleymiş gibi davranmayın.
biz fakir insanlarız. fakir insanların rol model olabildiği bir devirde değiliz. siyasî yönelimi ailesinden farklılık gösteren insan oranı ülkemizde iddia ediyorum ki %10 dahi değildir. ben atatürkçü bir öğretmenim ancak okulda siyaset yapacak kalitesizlikte bir insan değilim. duruşum ve tavırlarım dışında bir öğrenciye bunları gösterme şansım ve arzum da yok.
asgari ücretin gelişmiş bir ülkedeki asgari ücrete oranıyla, öğretmen maaşının gelişmiş ülkedeki öğretmen maaşına oranı aşağı yukarı aynı. çoğu ülkeden daha fazla derse giriyoruz ve tatillerimiz de çoğu oecd ülkesine göre daha kısa. öğretmenlik böyle bir meslek velhasıl. bunu seçenler de tercih etmeyenler de çalışma şartlarını baştan biliyorlardı. oyunun kuralları sonradan bizim tarafımızdan değiştirilmedi ki hep böyleydi.
enerjinizi kendi hayatlarınızın kalitesini artırmaya yöneltmenizi tavsiye ederim çünkü devlet bizden kıstığı tatili size aktarmayacak. benden kestiği parayı da sana vermeyecek.
tanım: faydasız bir itham.