5 aralık 2016 arkadaşımı kaybetmem

  • bu sabah maalesef askerlik arkadaşım ilkerin vefat haberini aldım. az önce onu toprağa verdik.

    ölümün olduğu bir dünya da hiçbir şeyin önemli olmadığını unutarak yaşıyoruz.maalesef insanoğlunun yapısı böyle.

    bunu sözlüğe yazma nedenim ise arkadaşımın bu süreçte yaşadığı nankörlük.

    askerden 2008 yılında döndük. doğuda kısa dönem olarak birbirimizle kardeş gibi olmuştuk. ilker çok temiz bir çocuktu. onunla aynı bölükte olmak benim için şanstı. kardeşim gibi güvenirdim.

    bir sevgilisi vardı.aklı fikri smm stajını yapıp kızla evlenip mutlu bir yuva kurmaktı.

    döndükten sonra ben mesleğe başladım. oda smm stajına. bir sene sonra evlilik haberi geldi. düğün davetiyesi yolladı bana aslan kardeşim.

    düğünlerine gittim. tabi o zamanlar benimde gözüm açılmamıştı. kızla anasının düğün günü benim aslan arkadaşım ilker ve ailesinden istekleri bitmek bilmiyor kaprisin bini bir paraydı. ama kardeşimin yüzü hep gülüyordu. mutluydu. ben de mutluydum. ilker muhafazakardı. sırf o hoşlanmıyor diye ağzıma alkol bile sürmedim ilk defa bir düğünde.

    bir sene sonra kızları oldu. allah bağışlasın dünya tatlısı birşeydi.

    ben yine evlerine altınımı takmak için uğramıştım. canım kardeşim ne kadar mutluydu.

    yalnız eşi sürekli ilkeri azarlıyor şu eksik bunu yapmadın öff püff edio duruyordu.

    ilker çok kazanmıyordu kabul ama çok çalışırdı. işinde de başarılıydı. stajı bitti belgesini aldı. artık muhasebeci olmuştu benim aslan kardeşim.

    ancak 2013 yılında kansere yakalandı. bu iğrenç hastalık onun gibi saf, temiz aslan yürekli kardeşimi bulmuştu.

    sık sık görüşüyorduk morali bozuktu ama çalışmak zorundaydı. ailesine bakmalıydı. bana yorgunum abi sesim ondan böyle derdi.

    neyse derken yanına gittim moral vermek için. hem de dedim küçük prenses kızını biraz severim. beklemiyordu beni. havaalanındayım diye tel açtım. şaşırdı.

    neyse gittim ofisine. kardeşim benim. dal gibi kalmıştı. bir deri bir kemik.

    ama gözleriydi esas sorun. çok mutsuz bakıyordu.

    çıktık ofisten oturduk her zamanki çaycımızda. meğer derdi başkaymış benim aslanımın. karısı kanser olduğunu öğrendikten bir kaç ay sonra kızıyla birlikte evi terk etmiş. kayınbabası aramış anlaşmalı ayrılın uzatmayın demiş.

    bana da utancından ( neden uyandıysan sanki canım kardeşim) bunları anlatmamış. elimde kızına aldığım oyuncakla kalakaldım.

    ilker o kadar üzgündü ki gözyaşları sicim gibi akıyordu. meğer boşanmışlar 3 hafta önce.

    kızını da babasına göstermiyormuş kadın. sebep ise çocuğun psikolojisi bozulmasın diye.

    bir sene sonra işi bırakmak zorunda kaldı. hastane de tedavi olmak zorunda kaldı. ölene kadar hep kızımı bir kez görsem der başka bir şey demezdi.

    dün akşam gözlerini kapadı.

    eski karısı şimdi başka bir adamla evliymiş duyduğuma göre. cenazesinde yoktu.

    ilkerim, mekanın cennet olsun aslan parçası.