her sezon iple çektiğim maçlardır beşiktaş’la oynadıklarımız. kafasında futboldan başka bir şey olmadan, oyunu çirkinleştirmeden, kenardaki rakip oyuncu bir an önce sahaya girebilsin diye topu taca atacak kadar sportmence mücadele eden iki takım, yarım saat faul düdüğü çalınmayacak kadar akıcı oyun, pozisyon zenginliği ve nefes nefese final...
bu akşamki maçın bitiş düdüğü çaldığında kendimi bir ziyafet sofrasından kalkmış ve futbola gerçekten doymuş hissettim. bu, kazanmak veya kaybetmekle ilgili bir şey değildi çünkü atiba’nın kafasıyla 3-4 kaybettiğimiz maçın sonunda da benzer hisler içindeydim. bu iki takım izleyenlere bir kez daha gösterdi ki sahada karakterli oyuncular olunca seyir zevki çok yükseliyor, hakem de ayak uydurup kaliteli yönetim sergiliyor ve ortaya premier lig kalitesinde maçlar çıkıyor. bu akşam sahada ve saha kenarında mücadele veren herkese terinin son damlasına kadar helal olsun demek lazım.
bizim takım özelinde, yolun başında kadroda yaşanan kan kaybına rağmen bu sezon için bir şansımız olabilirdi, stajyer hocalarla aşırı vakit kaybetmeseydik... abdullah hocayı ve oyun ritmini bulmakta biraz geç kaldık, dolayısıyla bizim için bundan sonrası bir sonraki sezon için takım kimyası...
bu sezon kim şampiyon olur bilemem ama bu akşamki rakibimizin önde bitirmesini çok isterim gerçekten.