26 nisan 2018 baskonia fenerbahçe doğuş maçı

  • 4. kez üst üste final four’a çıktığımız maç..

    2015 senesinin uzun bir süresi iş dolayısıyla şehir dışındaydım. istanbul’a dönüşüm fenerbahçe-malaga maçına denk geldi. arenadaki ilk maçımdı. ricky hickman önümde sakatlanmıştı. 2 maccabi maçından sonra arenada bağırmaktan 1 hafta sesim kalmamıştı. israil’deki maç sonunda sabaha kadar uyuyamamıştım.

    sene 2016 rakip real madrid, tribündeyiz yine kardeşimle 2 maçta da.. yine 1 hafta ses yok..

    final four final maçı. vakit geçirmeyi sevdiğim evimin yakınlarındaki bir kafede bir basketbol maçını 7’den 70’e bir sürü insanla birlikte izledik. o anı görmeliydiniz. son saniyede kaybettikten sonra darmaduman olan onlarca insan. bogdanoviç’in, ekpe’nin mutsuz bakışları ve yine yeniden kısılan sesim..

    sene 2017. pana maçları. ilk maç. gerideyiz. yine iş dolayısıyla şehir dışındayım. elimde telefon ilk maçı izlemeye çalışıyorum. pana deplasmanında seri 1-0. ikinci maç ser 2-0. şehir dışında olduğum için 3. maça gidemiyorum.. içim rahat, turu alıcaz.

    sene 2017/mayıs. şehir dışına devam. rahat geçen maç. keyifler yerinde..

    ve final maçı. gündüz saatlerinde heyecan sarmış durumda. bir sene önce son topta kaçırmışız. günlerce uyku girmemiş gözüme. kazanacağımızdan adım gibi eminim halbuki fakat bir heyecan ki sorma gitsin.

    aldık o kupayı.

    geçen sene, ondan önceki sene, bir önceki sene.. fenerbahçe basketbol’a dair en büyük hayalim, takımın yanında mütevazi bir biçimde suratında kocaman bir gülümseme varken obradoviç’in o kupayı kaldırdığı anı görmek..

    hala o an en güzel anılarımdandır. o kupayı kaldırıp kocaman tebessümle taraftara bakması, o 5-10 saniyelik an yaşadığım en güzel anlardan..

    sene 2017/2018 udoh (eyşan) ve bogdanoviç gitmiş. çevremde mağlubiyetler geldikçe bi umutsuzluk, mutsuzluk..

    sene 2018/nisan..

    4. maç. son 7.5 dakikayı televizyonun karşısında, uzanarak izledim.. bi ara ayağa kalkıp kardeşime ‘ulan kaliniç keşke ortanca kardeşimiz olsaydı’ dedim.. sonra yattığım yerden izlemeye devam ettim..

    biz final four’a alıştık.. takımın bize verdiği güven, bambaşka bir seviyeye ulaştı. keyifli keyifli nasıl olsa kazanırız diye maç izlemeye başladık..

    maçın bitmesine 7 saniye kala 4. final four’u garantilemişken yanlış hücumdan dolayı takımına fırça atan obradoviç sayesinde..

    o hiç doymadı.. o doymadıkça, biz rahat rahat maç izliyoruz..

    obradoviç’ten, malzemeci erkan’a kadar hepinize milyonlarca kez teşekkür ederim.. çocuklarımıza, torunlarımıza anlatacak binlerce güzel anılar bıraktığınız için..

  • yine ciyaklıyor aq karısı, bu kadın kadar insanı yoran birini görmedim. hadi biz bugün varız yarın yokuz, allah yakınlarına kolaylık versin.