bak canım kardeşim, ben şu an iş yerindeyim. ofisteyim. virüs tek kale maç yapıyor burada. tüm yöneticiler, bir üst yöneticinin götünü yalamakla meşgul. siz evde kalın deseniz de bizim evde kalmamızın imkanı yok bu paragöz orospu çocukları olduğu sürece. o kadar korkuyor ki müdürüm, madenci maskesiyle geliyor işe, hani altı vanalı olanlar. biz mi? biz o paçavradan bozma, bir boku engellemeyen, uzun süre kullanımda ciğerleri berbat eden düz maskelerden kullanıyoruz. sosyal mesafe falan hak getire. ve ben durumum gereği 60 yaşında babamı her gün görmek zorundayım.
hal böyleyken, kendisinin sokağa çıkma yasağının çıkması dışında yapacağı her açıklama bomboş açıklamalardır. karşı apartmanımızda biri koronadan öldü. apartmanı karantinaya aldılar. biz hala haşere gibi sağa sola çıkmak zorunda kalıyoruz. neden? devletin bana 2 hafta bakacak parası yok. ihtiyat akçesini yeyip bitirdiler. böyle günler için lazım olan parayı...
gidin imf'den borç alın gerekirse, cana geleceğine mala gelsin. ölüyoruz sayın bakanım. tek tek ölüyoruz. o açıkladığınız sayıların hepsi can, istatistik değil. ha son olarak; iş yerinden selamlar, patronun da selamı var.
edit: yine boş yapıyor. yemin ederim babam zorla bayram namazına götürmüş de mecburen hocanın vaazını dinliyormuşum gibi hissediyorum. o kadar boş yapıyor.