kelimelerim kifayetsiz.
güneş resmen alın fakirler diye bize ışıklı alev topu atıyordu. sanki mario'da ki mantardan sonra gelen çiçeği yemişti.
annem bu sıcaklara dayanamıyorsan cehennem sıcağında napacaksın diye umuda ışık yakan konuşmalarından birini daha yapmıştı. oysa bu yangın hepimizindi. bir cengiz aytmatov romanında gibiydim. yakıcı güneşin altında toprak ana olmama ramak kalmıştı. işte o an da beni ayakta tutan tek şeyin şu cümlede saklı olduğuna emindim.
"güzel günler göreceğiz sözlük, karlı günler"