askerliğimi ohal bölgesinde bir ilde kuş uçmaz kervan geçmez bir mezrada jandarma olarak yaparken, telsizden anons yapıldı bir gündüz vakti ve mevsimlerden yazdı. 17 kişiden oluşan bir jöh (jandarma özel harekat) timi kartal mevzisinden gelip karakola giriş yapacaktı dinlenmek için.
kartal mevzisindeki nöbet kulubesi en kritik mevzi olduğu için orada çift nöbetçi ve bixi tüfekle nöbet tutulurdu. derken birden karakolun nizamiye kapısında görüldü tim. saç sakal uzamış ve birbirine karışmış garip kıyafetli tiplerdi. gündüz vakti karakola öyle bir yanaşmışlar ki nöbetçi son 30 metrede fark etmiş onları. telsizle haber vermeseler terörist diye ateş açarsın o derece. hoş nöbetçi onları görene kadar onlar çoktaaan neysse...
geldiler karakola. çay ikram ettik. hepsinde 25-30 kilo sırt çantası. hepsi rütbeli. inanılmaz kafa adamlar ve iyi insanlardı. biriyle sohbet ettim. cebinden 5 yaşındaki oğlunun resmini çıkardı. bunun için bu görevdeyim dedi. oğluna iyi bir gelecek bırakabilmek için maaşı nispeten daha iyi olan jöh olmayı kabul etmişti.
7-8 saat dinlendiler metlerini serip üstünde yatarak bahçede. sonra da sessizce bir gölge gibi çekip gittiler. allah yardımcıları olsun hepsinin. sıkı adamlardı, silahları tutuşları bile farklıydı. çok az konuşuyorlardı. onlar askerse biz neyiz dedirtiyorlardı.
selam olsun hepsine ve tüm mehmetçiklere.