ben öğrencilerinin sosyal medya takiplerini kabul etmeyenlerdenim. soran olursa da mezun olmamış bir öğrencinin takibini istisnasız şekilde kabul etmediğimi söylüyorum ve konu kapanıyor. bu yüzden ısrar eden ve alınganlık gösteren bir öğrenciye rastlamadım. eğer çocuklarla samimi ve çok fazla informal bir muhabbet içine girerseniz alınganlık gösterecek bir duygusal bağ kurup ısrar edebilecek bir cüret bulabilir tabii. açıkçası öğrenci ile sadece onun öğretmeni olmak bakımından eğer bir sorun sezersem nasıl hissettiği ve bir problemi olup olmadığını sormak dışında ders ve okul dışı bir sohbet etmiyorum. sohbet etmem ve arkadaşça yaklaşmam veya okul dışı bir iletişim kurmam gerektiğini de hiç düşünmüyorum. hekimlere de canımızı emanet ediyoruz, bazen bize ömrümüzü bağışlıyorlar, çok kıymetli ülküsü olan bir meslek ama nasıl ki doktorunuzun sizinle duygusal bir bağ ve yakınlık kurması gerekmiyorsa öğretmenin de öğrencisiyle böyle bir münasebet kurması gerekmiyor bana kalırsa. bu işini iyi yapmasına ve öğrencisini gözlemleyip anlamasına da engel bir durum değil. çocuğa değer katabileceğimiz sohbetleri ders esnasındaki etkinliklerle de öğretimin bir parçası olarak düzenleyebiliriz.
edit: aşağıdaki entrylere cevaben, milli eğitim bakanını her gün okulda görme imkanımız olmadığı için onun teknoloji vasıtasıyla ulaşılabilir olması maküldür. ben zaten öğrenci için ulaşılabilirim hemen her gün okulda rastladığı öğretmenine bir de sosyal medya üzerinden veya telefonla ulaşması lüzum mu? bence hiç değil. doktor ve hasta arasındaki ilişki ile bağdaştırmamın sebebi de öğretmenlerin öğrencilerini mesleğe yüklenen anlamlardan dolayı muhakkak sevmesi gerektiğine dair beklentidir. benim nefret edip, kişisel problem haline getirdiğim bir öğrenci davranışı olamaz.örneğin; 35 yaşında bir insanın 15 yaşındaki bir çocukla ne derdi olabilir? bir sorun varsa bunu çözüme ulaştırmak yetişkin ve daha yetkin olan taraf olarak öğretmenin profesyonellik gereği sorumluluğudur. bunun için öğrencilerimizi sevmemiz gerekmez. her öğrencimi kesinlikle seviyor değilim, çoğuna karşı nötrüm. hoşlanmadığım gençler de oluyor hal ve hareketlerinden ama adil olmaya çalışıyorum. adalet de bir duygu değildir, mantıksal bir muhasebe ile duygulardan bağımsız objektif bir yargılama gerektirir. hatta öğrencilere karşı duygusallığı aksine objektif olmanın dolayısıyla da adil olmanın önünde bir engel gördüğümü de belirtmek isterim.