ömer seyfettin'in kaşağı ve diyet kitaplarıdır benim için. annemin zoruyla 12-13 yaşlarında okuduktan sonra ağzım açık gökyüzüne bakakalmıştım. yaşım tutsa, varlığından haberim olsa iki duble rakı atardım.
çok güzel ama korkunç derecede üzücü eserler
-
-
(bkz: il deserto dei tartari)
başlıkta arattım ki fava alayım, yazılmaması şaşırttı. amme hizmetini yapayım.
(bkz: il deserto dei tartari/@istenc) -
fareler ve insanlar nasıl da ağlamıştım :(
-
johhny cash'in hurt isimli şarkısıdır.
-
(bkz: malazan book of the fallen)
gelmiş geçmiş en muhteşem, en deha eseri, en unutulmaz epik karakterlere sahip fantastik kurgu serilerinden biridir, asoiaf/game of thrones bunun yanında çok çerez kalır ama insanın içini kıyıyor resmen. koskoca herifleri çocuk gibi ağlattığına şahidim. bunun dizisi yapılsa millet müslüm konserine giden tinerciler gibi kendini jiletler (bu referansı anlamaya yaşı tutanlar gitgide azınlıkta kalıyor burada artık ama daha iyi bir analoji düşünemedim.) -
(bkz: kibritçi kız)
çocukluğumun travması. -
dün bir arkadaşım bana bu başlığı gösterip "işte sözlük hep böyle bir yer olmalı" dedi. çok etkilenmiş, okudukça dalıp dalıp gidiyordu. bu aralar çok duygusal bir adam oldu. benim başka bir gündemim vardı bakamadım, güldüm ona geçtim gittim. ama sonra güzel ve korkunç derecede hüzünlü hangi eserler var diye düşündüm.
aklıma bir sürü film geldi, sonra kitap ve elbette şarkılar. güzellikte hepimiz hemfikir olabilirdik de korkunçluğu çok kişiye özeldi düşündüklerimin. daha gerçek bir korkunçluk düşündüm.
ölüm yeterince korkunç evet ama her ölüm değil belki de.
peki toplu halde ölüm? evet bu daha korkunç. yani savaşta ölüm. iyi ama hangi eser bir katliamı güzel gösterebilir?
aramaya inanan eski bir yazar olarak baktım, 7 yazar yazmış zaten benim düşündüğümü ama savaşın çok korkunç bir şey olduğunu bir kere de ben yazayım istedim. hala hikayesini bilmeyen varsa, eseri görmemiş olan varsa diye guernica'yı hatırlatmak istedim.
ilk kez 19 yaşında mimarlık tarihi dersinde görmüştüm bu resmi. kübizm çok yabancıydı bana, alışılagelmiş resim görgümden farklı, haliyle bana uzak. sanattan almam gereken hissi bana geçiremeyen bir akım. bakıyordum ama anlayamıyordum, sevemiyordum. ta ki guernica'yı görene kadar. üstelik ilk gördüğümde hikayesini bilmiyordum. bir dehşeti anlattığını anlamıştım, çünkü benim kısır ilgime, bilgime rağmen az önce bahsettiğim o hissi iliklerime kadar hissedebiliyordum.
alman hava kuvvetlerine bağlı savaş uçakları guernica şehrini yerle bir etmiş. nazi uçakları üç saat boyunca alevler içinde kalan şehirden kaçmaya çalışanları takip etmiş ve makineli tüfeklerle öldürmüşler. resme dikkatli bakarsanız savaştan da öte bir meydan okumanın, bir ölüm gösterinin yaşandığını anlayabilirsiniz. ispanya iç savaşının özetidir. eserin sahibi, aynı zamanda akımın da babası sayılan pablo picasso'dur
bundan yıllar sonra birleşmiş milletler'de yine bir devlet başka bir devletin muhtemel yok edilişinin kararını açıklamaktadır. amerika ırak'a saldıracaktır ve bunu dünyaya gerekçelendirmeye çalışmaktadır. o konuşmanın yapıldığı salonda bir guernica replikası vardır ancak o gün, o konuşma yapılırken guernica'nın üstü mavi kuşlu bir örtüyle kapatılmıştır. ironik bir şekilde yeni bir can pazarında dekor olması istenmemiştir.
yani dünya çok güzel ama korkunç derecede üzücü eserleri üretmeye devam etmiştir, edecektir. -
dostoyevski'nin budala'sını buna örnek olarak verebiliriz. tamamen kişisel nedenlerden ötürü böyle düşünüyorum. zira, varoluşundan beri saflık ve iyilik timsali insanların anlaşılamamaları, hor görülmeleri, alaya alınmaları, kaybetmeleri, üzülmeleri, dışlanmaları ve özellikle tokat(gerçek/mecazî anlamda) yedikleri zaman şaşkınlıkla diğer yanaklarını dönmeleri beni her daim derin hüzne sevk etmiştir.
yine, elinde olmayan sebeplerden dolayı sevgilisi veya eşi tarafından aldatılan insanlara tanıklık edince büyük bir öfke ve hüzne tutuluyorum. örneğin, akıl hastalığına tutulmuş birisini sırf bu yüzden aldatan eş/sevgili dünyanın en iğrenç insanı olabilir. aldatmak, dünyanın en iğrenç davranışı olabilir.