lise 2'deyim.
evimden okuluma yalnızca bir otobüs hattı var. hattın üzerinde 3 lise var. benimki ikincisi.
okullardan başka bir hastane, bir de tahminimce iş hanımsı bir yerden geçiyor otobüs. bilemiyorum tam, benden sonraki duraklar, hiç önünden geçmemişim.
yani sabah 9'a bir yerlere yetişecek insan sayısı kalabalık.
dolayısıyla her sabah aşağı yukarı aynı insanlarla yolculuk ediyoruz.
bir sabah başımı dayamışım cama, müzik dinliyorum.
kendimden geçmişim.
sonra nazik bir el omzuma değiyor, "pardon" diyor. sıçrayarak uyanıyorum. ne olduğunu anlamadan şaşkın şaşkın etrafa bakıyorum.
nazik elin sahibi diyor ki; "okuluna çok yaklaştık, derin uyuyordun, kaçırma, kalk artık istersen."
bakıyorum, üzerinde forma. benden sonraki lisenin öğrencisi.
alelacele toparlanıyorum, ayak üstü teşekkür ediyorum ve son anda inmeyi başarıyorum.
ertesi sabah adam akıllı teşekkür etmek için bir şeyler ikram edeyim amacıyla otobüse binmeden markete uğruyorum.
küçük boy hobby çikolatalardan görüyorum. alıyorum 10 taneye yakın.
önce çekiniyorum, oturuyorum bir kenara. sonra madem aldım vereyim diyerek göz gezdiriyorum otobüse. normalde ön taraflarda oturur, bu sefer arkaya oturmuş beni uyandıran kişi.
bir cesaret kalkıyorum. yanına gidiyorum. "dün beni uyandırdığın için tekrar teşekkür ederim" diyerek uzatıyorum hobby'lerden birini.
sonra bakıyorum, onun yanında oturan da her sabah gülümseştiğim birisi. ona da veriyorum bir tane.
oturduğum yere gelene kadar, tanıdık yüzlüler öncelikli olmak üzere herkese ikram ediyorum gülümseyerek.
herkes çikolatamı almasa da karşılık olarak kocaman gülümsemeler alıyorum.
yerime vardığımda bana kalmamış oluyor. ama mutlu mutlu devam ediyorum yolculuğa.
ve otobüs hattı yolcularında yeni bir adet başlıyor.
ertesi gün beni uyandıran arkadaş kuruyemiş dağıtıyor.
sonra diğerleri başlıyor.
artık neredeyse her sabah birileri otobüste bir şeyler ikram ediyor.
otobüs ahalisi olarak hastane resepsiyonisti aysel ablanın cevizli böreklerinin müptelası oluyoruz.
bir gün gelmeyen olursa hep beraber merak edip, ertesi gün hal hatır soruyoruz.
hattı sık kullanmayan insanların garip bakışları altında otobüse "günaydın millet" edalarıyla giriyoruz.
şoför bazen bazı duraklarda gereğinden fazla bekliyor, o duraktan alacağımız kişi daha gelmedi diye.
bu sabah metrobüse binmeye çalışırken birazcık tekmelendim.
şimdi de oturmuş iett otobüsünü servis sıcaklığına çeviren yol arkadaşlarımı özlüyorum.
kaybolan corap teki1 profili
-
hayata dair gülümseten detaylar