19 yıldır doktorum. 4 ay önce annemi pankreas kanserinden kaybettim. akciğerine metastaz yapmıştı. profesör ölümünden iki hafta evvel evinize gidin, nasılsa doktorsun, takibini sen yaparsın, hiç değilse rahat ölsün benzerinde laflar etti.
bir akşamüstü iyice nefes alamaz oldu. ter içinde gözlerimin içine bakıyordu. hastaneye gidersek bir daha dönmeyeceğimizi biliyordum. evinde, yatağında ölmesine izin verebilirdim. yapamadım ve ambulansı çağırdım. 12 saat sonra hastanede kaybetmeyi seçtim yani. ciğerine sapladığımız tüm hortumlarla, iğnelerle....
gelelim haberdeki babaya. işte o babayı kimse anlayamaz. yaşamadan hakkında sadece fikir yürütebilirsin. konuşabilirsin.